Klik hier voor 30 dagen toegang tot de beste structuur- en focusworkshops voor €10
13 november 2013 door Cynthia Schultz Nog geen reacties
Een MissLipgloss artikel

Nog een keer, bedankt

thanksIk wilde eigenlijk wachten tot de jaarwisseling of de Kerstdagen met zo’n zoetsappig ‘bedankt’ verhaal, maar nu voel ik het dus ik wil het ook nu graag delen. Met tranen in mijn ogen zat ik net op mijn telefoon reacties te lezen, en nu zit ik met tranen in mijn ogen achter mijn computer.

Niet omdat ik verdrietig ben, maar omdat ik dankbaar en blij ben. Het gebeurde vooral door deze reactie:

 Schermafbeelding 2013-11-05 om 17.06.54

Ik zag Eva zitten. Ze verheugde zich op mijn middagartikel. Ze zette een kop thee, ging iets over drieën achter haar computer zitten, en ging naar MissLipgloss.nl. Hee, geen artikel. Even refreshen, misschien gaat er wat mis. Nee, toch echt niet.
Ik zag haar voor me en bedacht me dat er honderden, misschien wel duizenden Eva’s zijn die denken ‘Mh, geen blogpost’ en die een beetje teleurgesteld zijn. Ik kreeg er een brok van in mijn keel. Niet dat mijn blogposts nou per se de hoogtepunten van jullie dagen zijn. Maar ik kijk ook uit naar blogposts of video’s van bloggers en ik vind het dan ook jammer als er niks nieuws is. Ik weet hoe het voelt, gewoon, ‘meh, jammer’.

Het deed me beseffen dat ik de afgelopen tijd mijn reacties weer met plezier lees, met herkenning. Met plezier beantwoord. En ook dat ik sinds een wat langere tijd weer met ongelooflijk veel lol werk aan MissLipgloss. Eerder dit jaar was die lol weg. Alles was k*#. Zo voelde het echt. Het ging niet goed met me en alles was teveel. Mijn blog, maar ook alles wat er begin dit jaar gebeurde. Mijn boek. Mijn werkzaamheden voor de shop, CosmoGIRL, lezingen, alles wat er bij het blog komt kijken. Het was allemaal te gek, maar het was ook teveel. Nou goed, je kent het verhaal. Ik krabbelde uit dit dal en het was een proces. Nog nooit voelde ik me zo slecht, over zo’n langere periode.

Nu, zo’n vijf maanden later, gaat het weer goed met me. Er is bijna niks meer over van dat enorme dal waar ik toen in zat. Ik zit weer vol energie, ik heb weer plezier in alles wat ik doe en ik trek nu ook sneller aan de rem. Ik gun mezelf wat meer ruimte, wat meer rust, al blijft het lastig, dat zal het altijd wel blijven. Mezelf ruimte en rust geven betekent soms één blogpost op een dag, maar dat geeft me ook gemengde gevoelens, zoals je begrijpt. Maar: geen Cynthia, geen MissLipgloss.nl. Het liefst zou ik wel tien blogposts per dag publiceren, maar dan zou ik een redactie moeten hebben en een hele hoop hulp, en ik wil het juist zo persoonlijk houden, zoals jij de site kent. Dan liever één blogpost die leuk en volledig is, dan twee half. Het is voor mij geen makkelijke keuze om één blogpost te plaatsen in plaats van twee. Ik doe het liever niet dan wel. Liever heb ik gewoon twee updates.

Het neemt niet weg dat sommige dingen moeilijk bleven, wat langer. Tot een paar weken geleden had ik zeer gemengde gevoelens bij het lezen van mijn reacties en mail. Er kwam een hoop leuks en liefs en positiefs binnen, maar ook een hele hoop shit. Veel van deze dingen heb jij als bezoeker niet kunnen zien, omdat sommige dingen automatisch in mijn spam box komen (als je bepaalde woorden gebruikt dan filtert mijn reactiesysteem deze er automatisch uit) en omdat ik bij sommige dingen er heel erg op tijd bij was dat ik het meteen kon verwijderen. Dit liep zo hoog op dat het resulteerde in een Cynthia die krampachtig elke minuut haar comments aan het checken was om alles te modereren. Er kwam zoveel gehaat binnen dat ik besloot de comments op moderatie te zetten. Wat resulteerde in een hoop lelijke mailtjes. Gelukkig was hier op de site vooral veel begrip (waar ik heel erg blij mee was en ben), en uiteindelijk heb ik 90% van de reacties gewoon door kunnen laten. Het was wel wat extra werk, maar het gaf ook wat meer rust omdat ik niet elke minuut als een maniac alles hoefde te checken in de angst dat er zo’n haatreactie online kwam, wat dan resulteerde in een hele hoop gedoe en gerel en geruzie onder bezoekers onderling. En onder ‘haat’ versta ik beledigingen, gescheld, geraas, getier. Geen kritiek, maar echt gehaat.

Ik blog inmiddels zeven jaar en krijg dus ook al zeven jaar elke dag negatieve kritiek (lees: gehaat, ik bedoel echt het haten, niet opbouwend feedback geven) op wat ik doe, draag, zeg, blog. Inmiddels ben ik het wel gewend, het hoort er bij, al zal het nooit een leuk onderdeel zijn. Het maakt me sterker, maar aan de andere kant soms ook onzeker. Zeker de weken waar ik het nu over heb waren extreem, en daardoor waren de comments ook gesloten. Het maakte me boos, dat je tegenwoordig als populaire blogger elke dag te horen moet krijgen hoe dom, lelijk, dik, et cetera je bent. En niet alleen ik, ook andere bloggers die ik goed ken, het ‘hoort er bij’ en dat maakte me boos en gefrustreerd. Nog steeds snap ik het niet. In periodes waarin het allemaal wat heftiger is, of wanneer ik zelf niet lekker in mijn vel zit, kan ik me er drukker om maken. En ja. Ik krijg ook elke dag onwijs vaak te horen hoe leuk, tof, mooi en geweldig ik ben. Daar probeer ik mijn energie uit te halen en het negatieve gedoe te laten gaan, maar het is iets waar ook ik na zeven jaar nog steeds aan moet wennen. En dat vind ik dus juist stom, dat je aan zoiets moet wennen. En ja, ik weet ook dat ik me moet focussen op het positieve en dat kan ik het grootste deel van de tijd. Maar heel, heel soms lukt het niet, en dan baal ik, en dan ben ik boos, en ja, dan zit ik in plaats van te huilen van blijdschap, te huilen omdat ik het allemaal niet begrijp. En dan ben ik weer boos op mezelf omdat ik niet sterker ben en dat ik het me allemaal zo laat raken. Ik weet dat het niet ‘hoort’, maar het is zo, en terwijl ik dit typ, twijfel ik of ik dit zal publiceren, want ik weet ook dat dit ook in de ogen van velen niet oké zal zijn. Maar het is hoe ik me er over voel. Ik ben een meisje van 23 en verplaats je eens in mij. Het doet echt wel pijn als je zoveel shit over je heen krijgt. Veel reacties kan je van je af laten glijden, maar net die ene, die hakt er in. Maar goed.

Wat het ook bracht, was dat ik het erg lastig begon te vinden om mijn reacties te lezen. Op elke pagina (dus tussen elke 25 reacties) zat wel weer gehaat en gedoe. Daar bedoel ik niet kritiek of feedback mee, maar echt gehaat. Het werd steeds vervelender én ik stoorde me er aan omdat er ook zoveel leuks en liefs en opbouwends binnenkomt, en dat het de lol wegnam. Ineens besef ik me net dat ik wekenlang elke keer dacht ‘Oké, wat zal er nu weer tussen zitten’ als ik mijn site opende. Dat is nu weg. De reacties zijn weer open, zonder moderatie, iedereen kan weer naar hartelust reacties achterlaten en gelukkig doet iedereen dat ook. Het echte gehaat is opgehouden (natuurlijk ook omdat ik veel van die dames een ban heb gegeven, al is dat niet altijd de oplossing), de sfeer is positief, opbouwend, gezellig. Het is weer echt leuk om de comments te lezen, ik denk niet meer ‘O jee, wat nu’ maar ik geniet er weer van. Elke lieve, leuke reactie is er één, en ook de kritische puntjes mogen er absoluut wezen, de sfeer is weer goed. Het lijkt altijd in een soort vlagen te gaan.

Wauw, 1140 woorden verder. Wat ik vooral wil zeggen: bedankt. Bedankt voor al die meiden (en enkele heren) die misschien al zeven jaar komen kijken, maar ook de mensen die er net zijn of die me net een jaar volgen. Iedereen die is blijven hangen toen het met mij wat slechter ging, toen de site iets minder was (en geloof me, dat vond ik een miljoen keer vervelender dan jullie, alles wat er met mijn site gebeurt gaat me aan het hart), bedankt voor jullie steun, voor jullie bezoek, voor het volgen, voor het meeleven, voor de lieve reacties. Voor het begrip als ik weer eens een ongepaste rant heb op twitter over hoe boos en verdrietig ik soms word van alles. Voor de lieve woorden, de bemoedigende mails, de duwtjes in de rug.  Ik heb er weer ontzettend veel plezier in, en ik besefte dat door de reactie van Eva. En door de vele andere lieve, positieve reacties. Als jullie er niet waren…

Ik heb mijn hart uitgestort. Omdat dat even zo voelde. En je moet altijd je gevoel volgen. Ik ben ik, dit is hoe ik me voel, en ik wilde het gewoon even delen. Liefs.

Bron bovenste foto


Cynthia Schultz

Ik ben Cynthia Schultz en Cynthia.nl is mijn blog! Ik ben gek op eten, reizen, beauty, interieur, lezen, gadgets en daar blog ik over. Lees hier meer over mij.