Klik hier voor 30 dagen toegang tot de beste structuur- en focusworkshops voor €10
7 mei 2016 door Cynthia Schultz Nog geen reacties
Een MissLipgloss artikel

Verslag Cycle4Girls Vietnam 2015 deel 2

2016-03-27 11.12.13In deel 1 van mijn Vietnam verslag vertel ik je alles over onze eerste dagen in Hanoi en het fietsen, en hoe fantastisch en walgelijk dat tegelijk was. Vandaag wil ik je meenemen naar het moment dat ik mijn sponsorkind Hanh mocht ontmoeten.

 

Dag 8: Mijn sponsorkind ontmoeten

2016-03-27 09.50.08

Als het fietsen er op zit is het eindelijk tijd om al onze sponsorkinderen te ontmoeten. Voor deze meisjes hebben we geld ingezameld. Hun dorpen worden drie jaar lang ondersteund in basisbehoeftes: hygiëne, onderwijs, gezondheid en kindbescherming. Plan werkt met een heleboel dorpen in Noord-Vietnam waar deze hulp ongelooflijk welkom is.

2016-03-27 09.58.13

2016-03-27 10.16.09

2016-03-27 10.25.50-1

Het is heel bijzonder, fantastisch en moeilijk en ongemakkelijk tegelijk om deze kleine, verlegen meisjes en hun moeders te ontmoeten. We spreken elkaars taal niet, waarschijnlijk hebben ze nog nooit witte mensen gezien, ze zijn erg verlegen. Mijn zesjarige meisje Hanh is heel stoer, ze zingt een liedje voor de hele groep (!) en maakt tekeningen voor me in het boekje  en met de pennen die ik haar geef. Als ze groot is wil ze graag dokter worden en thuis hebben ze heel veel dieren, vertelt ze me. Ze is ongelooflijk schattig. Het is meteen zichtbaar hoe arm deze kinderen zijn. Hanh draagt vieze, kapotte kleding, net als vele andere aanwezige meisjes. Als in het klaslokaal waar we later verzamelen snoep en ander eten op tafel komt, kunnen de kinderen niks anders doen dan eten, eten, eten. Wie weet wanneer en wat ze voor het laatst gehad hebben en met hoeveel honger ze hier zitten. Onze harten breken.

De moeder van Hanh (en van de andere sponsorkinderen) krijgen een tas met wat voedingsmiddelen. Noodles, olie om in te koken, rijst, wat snoep. Ik stop daar nog wat extra in en zal nooit vergeten hoe Hanh en haar moeder naar me zwaaien vanuit de bus waarmee ze naar huis worden gebracht.

Dag 9 & 10

2016-03-28 11.07.07-1

2016-03-28 11.30.32 HDR-2

2016-03-28 13.56.06-1

2016-03-28 14.00.15-2

Het is tijd om terug te gaan naar Hanoi. We stappen in de bus voor een lange reis van een uur of twaalf naar de Vietnamese hoofdstad. Gelukkig hebben we comfortabele bussen met airco. Die airco kunnen we missen als kiespijn zodra we aankomen in Sapa, vlakbij de grens met China. Het is daar superkoud en héél mistig! Het prachtige uitzicht met de rijstvelden zien we dus maar deels, maar het is toch heel tof om hier even te zijn.

Na een erg lekkere lunch gaan we verder naar Hanoi. ’s Avonds laat komen we aan en daar eten we voor het laatst met de hele groep bij een erg goed Vietnamees restaurant, Pots & Pans. Heel chic ook voor wat we gewend zijn, we zaten de hele week vooral in hutjes en schuurtjes op plastic krukjes. Dat is dus dus best weer even wennen, maar we genieten er enorm van. We eten de hele reis trouwens ontzettend lekker, heel vaak Pho, een Vietnamese noodlesoep.

Ik heb maar een heel kort nachtje want rond vijven moet ik richting het vliegveld, ik ga naar Bangkok! Het verslag van onze Thailand reis zie je ook zeker binnenkort hier verschijnen.

2016-03-27 16.18.17-2

 

Inmiddels zijn we meer dan een maand verder en ik ben nog steeds alles aan het verwerken. Wat ik gezien heb, wat ik gevoeld heb. De armoede daar, en hóe lief, open en vertrouwelijk de mensen daar zijn. Ze hebben bijna niks en nodigen je met plezier uit in je huis, duwen hun kind in je armen en willen je aanraken, contact met je hebben. Hoe anders is dat hier? Waarbij alles draait om ikke, ikke, ikke, waarbij we iedereen wantrouwen, we zoveel angst hebben voor wat een ander kan aanrichten, we zoveel voor onszelf houden. Ik heb daar gezien hoeveel je kan delen terwijl je zo weinig hebt. En hoe tevreden je daar mee kan zijn. Dankbaarheid is voor mij in een heel ander licht komen te staan.

Vietnam was ook een confrontatie met mezelf. Ik ben mezelf heel wat keren flink tegengekomen. Heel wat tranen gelaten (en heel veel getroost). Ik heb niet opgegeven terwijl ik soms een liedje in mijn hoofd had dat ging van ‘ik stap nu af ik stap nu af ik stap NU af nee ik stap nu ECHT af’, maar dan stapte ik dus niet af. Of nou, voor even. Maar daarna stapte ik weer op. Ik viel en dat deed pijn maar ik stapte weer op. En ik weet dat ik nog meer wil werken aan mijn conditie. Ik ben nu al ongelooflijk trots op mezelf, maar ik wil volgend jaar met meer gemak zo’n berg op kunnen fietsen.

Wat was dit een fantastische reis. Ik had niet gedacht dat het zoveel voor me zou betekenen. Het land, de mensen, het fietsen. Ik vond het fantastisch om op deze manier iets voor Plan Nederland te betekenen en vanuit mijn ‘veilige’ en ‘rijke’ positie íets te kunnen doen voor deze meisjes die niet zoveel te kiezen hebben als ik. Het was confronterend om met eigen ogen te zien waar het geld heengaat dat we hebben opgehaald, maar het werd alleen maar nóg duidelijk hoe erg deze hulp nodig is.

Dankjewel dus, voor het steunen, zij het financieel, zij het door de reacties op mijn blog en social kanalen.

Als je nu zelf denkt: ‘Ik wil dat ook!’ Plan organiseert eind dit jaar Cycle for Plan in Zambia. Check hier meer informatie.


Cynthia Schultz

Ik ben Cynthia Schultz en Cynthia.nl is mijn blog! Ik ben gek op eten, reizen, beauty, interieur, lezen, gadgets en daar blog ik over. Lees hier meer over mij.